من مانده ام با یک جهان اندوه درد دلم را پاس می داری؟
یا قفل دل را بسته بگذارم لبریز درد و رنج بسیاری
از شعله های آتش جاری بر صفحه های سبز رخساری
تا چشم های خیره ی مردی بر شعله های زرد تکراری
دردی شبیه دیدن فردی اندوهگین در خواب و بیداری
رنجی شبیه مرگ فرزندی شاعر مگر تو مردم آزاری؟!
بگذار خوش باشیم و آسوده زاینجا برو! حس بدی داری!
افکار تو پوسیده و خشکند شاعر برو دکتر، تو بیماری!
...اینجا دگر سنگ صبوری نیست تا بشنود حرف مرا باری
گوشی بدهکار دل من نیست شاعر مگر از ما طلبکاری؟!
آری! طلب دارم نگاهت را اما همیشه تو گرفتاری
سرگرم دنیایی که پوشالی ست غافل ز همراهان اجباری
من با تو معنایی دگر دارم بی مشتری پوچ است بازاری!
